ضرورت

می آيد

مثل بهار ، از همه سو، می آيد .

ديوار،

يا سيم خار دار

نمی دا ند.

می آيد .

ا ز پای و پويه باز نمی ماند.

آه ،

بگذار من چو قطرهٌ بارانی باشم ،

د راين کوير،

که خاک را به مقدم او مژده می دهد ،

يا حنجره ی چکاوکِ خُردی که

ماهِ دی

ا ز پونهٌ بهار سخن می گويد –

وقتی کزان گلولهٌ سربی

با قطره

قطره

قطره خونش

موسقيی ِ مکرّر ويکريز برف را

ترجيعی ارغوا نی می بخشد.

يا زده فرورد ين 1349- تهران

بازگشت به فهرست